ზოგჯერ დავიღლებით, იქვე რამეს დავეყრდნობით და ცხოვრების გზაზე ჩამომსხდრები დასვენებას ვცდილობთ.
ვმალავთ ტკივილს, საკუთარს ან ერთმანეთისას.
არ ვიმჩნევთ, რომ ჩვენს გვერდით ვიღაც ტირის, რადგან არ ვიცით რითი უნდა დავამშვიდოთ.
ერთმანეთს თვალებში ვუყურებთ და ვატყუებთ, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, ამ დროს კი თავადაც არ გვჯერა ამის.
ვამბობთ ძალიან ბევრ სიტყვას, რომელიც ზედმეტია, და იშვიათად გამოვხატავთ სითბოს, რომელიც ყველაზე მეტად არის საჭირო.
რამდენს ვწერთ-რამდენს ვიტყუებით, რამდენს ვიღიმით-რამდენს ვიტყუებით.
სითბო აუცილებლობაა და არა ვალდებულება.
ადამიანს თვალებში უყურებ და უხსნი, რამდენად ძვირფასია შენთვის, მერე კარს ხურავ და დაძინებისას ეგ სიტყვები წარსულს მიჰყვება.
იღვიძებ და თავს ატყუებ, თუ როგორი ლამაზია დილა, როგორ გიხარია გათენება და შენს სულს ებუზღუნები
